Biografie i biografijki
Urodził się jako Stanisław Kwiecień 22 maja 1885 roku w Kazimierzy Wielkiej w rodzinie Szczepana i Franciszki z domu Kłusak. Informacje dotyczące jego edukacji są bardzo ograniczone, wiadomo jedynie, że kształcił się w Warszawie. Początkowo był urzędnikiem, pracował w Towarzystwie Kredytowo - Oszczędnościowym w Pilicy. To tam poznał i w 1912 roku poślubił Mariannę Petronelę z Figielów (Fihelów), tam przyszedł na świat jego syn Zbigniew. W latach 1915-18 pracował w szkole w Małoszycach, później w Opatkowicach. Około 1922/23 roku wraz z rodziną przybył do Pstroszyc, obejmując stanowisko kierownika szkoły powszechnej. Około 1954 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę i w niedługim czasie wyjechał z Pstroszyc. Zmarł 29 maja 1975 roku we Wrocławiu, jego mogiła znajduje się na jednej z miejscowych nekropolii. Za jego kadencji został zbudowany nowy budynek szkolny, zapewniający miejsce do nauki wszystkim uczniom. Stanisław Bomirski był inicjatorem założenia i zarazem pierwszym prezesem straży pożarnej w Pstroszycach, był członkiem Dozoru Szkolnego gminy Wielko Zagórze. Jako człowiek wykształcony miał we wsi uprzywilejowaną pozycję, był autorytetm dla okolicznych chłopów. Razem z żoną służył radą i pomocą - w zakupie zwierząt, w zakupie i uprawie ziemi, w prowadzeniu gospodarstwa. Ciesząc się zaufaniem miejscowych mieszkańców nadzorował przebieg parcelacji gruntów w Pstroszycach, bywał honorowym gościem na różnych uroczystościach, np. weselach, prymicjach.
Dziarkowski Kazimierz
Urodził się 11 lutego 1866 roku w Woli Więcławskiej, był jednym z siedmiorga dzieci Wilhelma i Aleksandry z Boduszyńskich. Pierwszą żoną Kazimierza Dziarkowskiego była Stanisława z Janiszewskich, z którą miał kilkoro dzieci. Około 1904 roku Kazimierz Dziarkowski wydzierżawił folwark w Pstroszycach, gdzie zamieszkał z rodziną. Tu na świat przyszło troje jego dzieci: Kazimiera (1906), Marianna (1908) i Stanisław (1910). Po kilku latach opuścił Pstroszyce i wyjechał na Wołyń, gdzie nabył kolonię Berezie w gminie Czaruków, w powiecie łuckim. Po śmierci żony, w 1924 roku w Torczynie poślubił Annę Kowalczyk, z którą miał tylko jednego syna, Kazimierza Bogusława. Kiedy wybuchła II wojna światowa sytuacja Polaków na wschodnich rubieżach stała się tragiczna. Wśród tysięcy Polaków bestialsko zamordowanych na Wołyniu zginęli także małżonkowie Kazimierz i Anna Dziarkowscy. Ich synowi, Kazimierzowi jr. udało się ujść z życiem. Przedostał się do Sielc nad Oką, zaciągnął się do formującej się armii polskiej. Najpierw trafił na front, potem skierowany został do szkoły mechaników lotniczych, skąd po kilku miesiącach szkolenia trafił do Radomia, gdzie naprawiał radzieckie samoloty. Tam poznał swoją żonę, z którą około 1947 roku przyjechał do Woli Więcławskiej. W 1958 roku, już z trójką dzieci powrócił do Radomia, skąd po kilkunastu latach z całą rodziną wyjechał do Bolesławca. Kazimierz Dziarkowski jr. zmarł w 1998 roku.
Kotasiński Jan Antoni
Urodził się 16 maja 1869 roku w Trzebcach, w parafii Wielgomłyny, syn ekonoma Franciszka Kotasińskiego i Karoliny z Majerów. Z pierwszej żony - Aurelii z Kwiekowskich, córki Wincentego i Marianny z Smoczarskich miał czworo dzieci: Wiktora, Stefana i Stanisława, którzy zmarli w dzieciństwie oraz córkę Stefanię Sklenarską. Po przedwczesnej śmierci Aurelii, w 1906 roku poślubił Mariannę Julię Wojciechowską. Przez krótki czas był dzierżawcą podmiechowskich Siedlisk, urzędnik miechowskiego magistratu. Po parcelacji folwarku Wielkozagórze otrzymał kilkanaście mórg pola za parkiem miejskim w Miechowie, które po nim dziedziczyła córka Stefania. Zmarł 25 listopada 1923 roku w Miechowie, spoczął na miechowskim cmentarzu obok swej pierwszej żony. W Miechowie zmarł i ma tu grób ojciec Jana, Franciszek Kotasiński. Jak czytamy na tablicy nagrobnej razem z nim spoczywają wnukowie: Wiktor (zm. 1905 r.w wieku 9 lat), Stefan (zm. 1906 r. mając zaledwie 4 miesiące) i Stanisław (zm. 1907 r.w wieku 5 lat).
Krzyżanowski Józef Antoni
Syn Mikołaja i Emilii z Rogawskich, urodził się 12 kwietnia 1818 roku w Iwanowicach. Mając 12 lat stracił matkę, która zmarła w 1830. Półtora roku później jego ojciec ożenił się z Teklą Zajączkowską, zaledwie 4 lata starszą od pasierba. Około 1840 - 1842 Józef Antoni poślubił, pochodzącą z ziemi sandomierskiej Salomeę Radecką, której krewnym był ks. Roman Radecki (Racławice, Pobiednik, Igołomia). W 1843 roku Krzyżanowscy mieszkali w Słomnikach, tu urodził się ich syn - Stanisław Florian. Józef Antoni Krzyżanowski był strażnikiem tabacznym. Od 1848 pracował jako ekspedytor pocztowy, najpierw do 1850 w Nowym Brzesku, potem w l. 1850-59 w Wolbromiu, mieszkając na jego przedmieściach. W latach 1859-71 pracował i mieszkał w Miechowie. W lutym 1863 roku, w czasie zamieszek po bitwie miechowskiej, został pobity i uwięziony. Prawdopodobnie będąc już na emeryturze objął dzierżawę folwarku Pstroszyce. Po śmierci żony Salomei, zmarłej w 1889 roku wyjechał do Kielc. Miał pięcioro dzieci dwóch synów i trzy córki: Stanisław Florian żonaty I voto z Różą Kołdrasińską, II voto z Antoniną Jędrzejowską - pracował jako ekspedytor pocztowy i kasjer miejski; drugi syn, Antoni, był pracownikiem bankowym w Kielcach; Emilia poślubiła Walentego Kołdrasińskiego, sędziego w Białej, Maria wyszła za mąż za Leona Buczwińskiego, weterynarza, autora podręczników z dzidziny weterynarii, Eugenia była żoną ziemianina, Jana Zakrzewskiego. Zmarł 25 maja 1890 roku w Kielcach.
Morawski Witold
Urodził się 14 czerwca 1868 roku w Cieninie Kościelnym (obecnie województwo wielkopolskie), syn Lucjana i Wandy z Żychlińskich. 28 listopada 1901 roku w kaplicy Zmartwychwstanek w Kętach poślubił Celinę Haller de Hallenburg, córkę Józefa Antoniego Hallera i Cecylii z Borzęckich, a tym samym wnuczkę błogosławionej Celiny Chludzińskiej Borzęckiej. Poprzez ożenek stał się właścicielem Mianocic, Małoszowa i Brzezin, dzierżawca Siedlisk, Wielkozagórza, Szczepanowic i Parkoszowic. Długoletni prezes Związku Ziemian powiatu pińczowskiego. W 1917 roku Morawscy otrzymali w spadku od Józefa i Adeli Trzebińskich majątek Miławczyce. W starej, drewnianej części dworu miławczyckiego mieszkał niegdyś znany polski pamiętnikarz, Jan Chryzostom Pasek. Witold Morawski zmarł w roku 1936 i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Stradowie. Po jego śmierci majątek objęła córka Morawskich - Maria Dąbrowska. Morawscy mieli kilkoro dzieci, między innymi: Witolda (1905-1939), Józefa (1910-1942), Lucjana (1920-1972), Cezarego (1911- ), Celinę Niemojewską (1902-1985), Jadwigę (1909- ), Helenę Niemojewską (1914-1976).
Urodził się w sierpniu 1809 roku w Łososinie, w rodzinie Józefa i Marianny z Głębockich. Był najstarszym dzieckiem wśród licznego rodzeństwa, w otoczeniu którego spędził dzieciństwo i wczesne lata młodzieńcze w majątku Wojnarowa. Razem z bratem Wincentym (odznaczonym Krzyżem Virtuti Militari) uczestniczył w Powstaniu Listopadowym, służył w Pułku Grenadierów Gwardii. Po upadku powstania schronił się u swojego kuzyna Edwarda Janowskiego w Trzebinii, później w majątku Jaroszów u brata Wincentego. 10 lutego 1846 roku w Brzeźnicy poślubił Konstancję Madalińską, córkę Piotra i Anny z Komarnickich, dziedziców Zakrzówka, którego połowę wniosła mu w posagu żona. W Zakrzówku urodził się pierwszy syn Odrzywolskich, Sławomir (1846-1933), znany krakowski architekt. Na początku lat 50- tych XIX wieku Zakrzówek został sprzedany, a Ludwik Odrzywolski razem z rodziną przybył w Miechowskie i objął w dzierżawę folwark Pstroszyce. Po utracie dzierżawy zamieszkał w Sędowicach i tam zmarł 25 czerwca 1871 roku. Konstancja Odrzywolska zmarła w 1883 roku. W Miechowskim mieszkała część jego rodziny - brat Wincenty dzierżawił Kościejów, w Kalinie Małej mieszkała Eleonora Girtlerowa, w Jaksicach Edward Janowski - ich matka Aniela z Odrzywolskich Janowska była siostrą Józefa Odrzywolskiego. W niedalekiej Porębie Dzierżnej osiadł brat Ignacy Odrzywolski, a w Swoszowicach siostra Izabela z Odrzywolskich Radwańska.
Urodziła się 17 listopada 1911 roku w Mielniczu na Ukrainie, w rodzinie Józefa i Anieli Barłogów. Do szkoły powszechnej uczęszczała w Pomorzanach. W 1922 roku w Brzeżanach ukończyła Seminarium Nauczycielskie Żeńskie, a w 1958 roku Studium Nauczycielskie o specjalności historia. Do wybuchu II wojny jako nauczycielka pracowała w szkołach powiatu zborowskiego: Zborów, Bzowica i Kalne. W 1939 roku razem z mężem zamieszkała w Podhajcach, tam zaangażowała się w tajne nauczanie na poziomie szkoły powszechnej i średniej. Ze względu na antypolskie wystąpienia ludności ukraińskiej w 1944 roku opuściła Podhajce i wraz z mężem Kazimierzem i czworgiem dzieci przybyła do Myślenic. W marcu 1945 roku objęła stanowisko nauczyciela w szkole powszechnej w Sieprawiu. W latach 1952-1972 pracowała w szkole powszechnej w Pstroszycach, w latach 1953-58 pełniąc funkcję kierownika szkoły, a następnie w latach 1964-1972 jej dyrektora.Od 1964 roku była przewodniczącą zespołu samokształceniowego kierowników szkół rejonu Miechów. Za pracę oświatową otrzymała między innymi Złoty Krzyż Zasługi i Złotą Odznakę Związku Nauczycielstwa Polskiego. 31 sierpnia 1972 roku przeszła na emeryturę. W tym czasie działała społecznie w kole gospodyń wiejskich w Pstroszycach, wtajemniczając miejscowe kobiety między innymi w arkana sztuki hafciarskiej. W 1983 roku opuściła Pstroszyce. Zmarła 22 listopada 1993 roku w Sopocie i tam też na miejscowym cmentarzu znajduje się jej grób.
Urodził się 16 stycznia 1905 roku w Podhajcach w województwie tarnopolskim, w rodzinie Adolfa i Karoliny z Depczyńskich. Ojciec był woźnym w starostwie powiatowym, matka zajmowała się domem i wychowaniem siedmiorga dzieci. Absolwent gimnazjum w Brzeżanach, w 1926 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Tarnopolu, a następnie Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski oraz Kurs Dyrygentów Chórów Ludowych we Lwowie. Przed wojną jako nauczyciel pracował w miejscowościach: Kabarowce, Pomorzany, Bzowice i Kalne, w dwóch ostatnich na stanowisku kierownika szkoły. Podczas okupacji sowieckiej uczył w Pomorzanach i Zahajcach, po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej w Podhajcach i Kazimierzówce. Za oddaną pracę i zaangażowanie w szerzenie oświaty otrzymał szereg wyróżnień i podziękowań. Między innymi w 1938 roku otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi oraz Brązowy Medal Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego. We wrześniu 1939 roku został powowłany do 52. Pułku Tarnopolskiej Dywizji Piechoty, brał udział w kampanii wrześniowej pod Iłżą i Opatowem. Po powrocie do Pdhajec podjął się zorganizowania struktur tajnego nauczania. Przez ponad 4 lata na tajnych kompletach razem z żoną Marią prowadził wykłady z języka polskiego i historii. W 1944 roku wraz z rodziną opuścił Podhajce i przybył do Myślenic pod Krakowem. W 1945 roku został kierownikiem szkoły powszechnej w Sieprawiu. W 1952 roku przybył do Pstroszyc. Początkowo pracował w Wydziale Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Miechowie jako kierownik wydziału planowania i inwestycji, sprawując pieczę nad budową szkół w ramach programu "Tysiąc szkół na Tysiąclecie Państwa Polskiego". Od 1 lipca 1954 roku został zatrudniony jako nauczyciel szkoły podstawowej w Pstroszycach, a 1 kwietnia 1958 roku został jej kierownikiem. W roku szkolnym 1957/58 uczył w miechowskim liceum ogólnokształcącym. Ze względu na zły stan zdrowia od września 1964 do sierpnia 1965 przebywał na urlopie zdrowotnym. Zmarł w Miechowie 30 kwietnia 1966 roku. Jego grób znajduje się na miechowskim cmentarzu, w części południowej, tuż za mogiłami żołnierzy polskich.
Kazimierz Wojciechowski pochodził z rodziny o silnych tradycjach patriotycznych. Brat Jan jako dowódca kompanii Korpusu Ochrony Pogranicza walczył na Helu, brat Michał w 1939 roku jako dowódca kompanii przeciwpancernej zmotoryzowanej brał udział w obronie Warszawy. Obaj przebywali w niewoli niemieckiej do 1945 roku. Brat Aleksander zginął pod Monte Cassino. Siostra Maria z dziećmi zostala zesłana do Kazachstanu, skąd latem 1945 roku powróciła na Ziemie Odzyskane. Jej mąż zginął w Starobielsku. Brat Józef w czasie kampanii wrześniowej walczył w 49. Kołomyjskim Pułku Piechoty, za działalność w AK został aresztowany przez NKWD i skazany na 15 lat łagru. Po 11 latach pobytu na Workucie wrócił do kraju.
